انجمن نجوم بوعلی سینای گلپایگان

صفحه ی کهکشان یا قرص کهکشان ناحیه ای است به قطر ۱۰۰،۰۰۰ سال نوری و ضخامت متوسط تقریبا ۲۰۰۰ سال نوری . خورشید ، بازوهای مارپیچی ، خوشه های کروی باز ، گاز و غبار کهکشانی و ناحیه های HII (ئیدروژن یک بار یونیده ) و ستاره های پر نور و جوان که فراوانی عناصر سنگین در آنها نسبتا زیاد است ، همه در قرص کهکشان جای دارند . وجود ستاره های جوان در قرص کهکشان ، معلول وجود گاز و غبار در این ناحیه است . چنان که دیدم ویژگی هندسی صفحه ی کهکشان ، ساختار مارپیچی آن است که در میانه ی قرن بیستم ، به کمک مطالعات نجوم رادیویی کشف شد.
هاله ی کهکشان ناحیه ای است که عمدتا به وسیله ی خوشه های کروی اشغال شده است . این ناحیه کم وبیش شکلی کروی دارد و قطر آن در حدود یک صد هزار سال نوری است .در هاله ی کهکشان علاوه بر خوشه های کروی ، توزیع پراکنده ای از ستاره های منفرد هم وجود دارد . هاله فاقد ناحیه های HII است. ستاره های هاله همگی ستاره های پیر ، از رده ی سنی ۵ تا ۱۵ بیلیون سال و با فراوانی ناچیزعناصر سنگین اند.
هسته ی کهکشان بر آمدگی مرکزی کهکشان است که قطری در حدود ۱۰،۰۰۰ سال نوری دارد . غبار میان ستاره ای موجود در قرص کهکشان ،رویت هسته کهکشان را در طول موج های مرئی ناممکن ساخته است . از این رو مطالعه هسته به روش های رادیویی و تابش x و گاما انجام میگیرد . وجود این تابش ها حکایت از وقوع رویدادهای قهرآمیز در مرکز کهکشان می کند.