در گروه محلی کهکشان ها ، کهکشان بزرگ امراةالمسلسله (که بهM31 یا NGC224 نیز معروف است ) شایسته ی توجه خاص است - توجهی که معلول شباهت بسیار زیاد آن به کهکشان ما است و درباره ی آن اطلاعاتی در اختیار ما قرار می دهد.

این کهکشان ، اگر چه بزرگتر از کهکشان ما است ( تقریبا دو برابر ) ولی از فاصله ی ۲،۵۰۰،۰۰۰ سال نوری چون لکه ی ابر مانند کم سویی ازقدر ظاهری ۳/۴ به چشم برهنه می آید .

زیبایی این کهکشان در عکس هایی آشکار می شود که با زمان عکس برداری طولانی گرفته شده اند . در این عکس ها کهکشان چون قرص بیضوی کم ضخامتی به نظر می رسد که با خط دید زاویه ی ۱۵ درجه می سازد . مرکز بیضی ، فوق العاده پرنور است و با دو بازوی مارپیچی احاطه شده است که بیش از چهار بار هسته را دور می زنند . بازو ها شامل تعداد زیادی سحابی است .

تفکیک بازو های مارپیچی به ستارگان منفرد مدت ها پیش در ۱۹۲۳ صورت گرفت ، اما تلاش هایی که برای تشخیص ستاره های مجزا در بخش مرکزی به عمل آمد تا بیست سال بعد ازآن ، نا فرجام ماند . مرکز کهکشان در همه ی عکس ها به صورت توده ی روشنی بود بدون هیچ گونه جزئیات .

توده ی روشن مرکزی در ۱۹۳۴ با موفقیت تفکیک شد . برای این کار به جای صفحات عکاسی معمولی که تا آن زمان به کار برده می شد و نسبت به نور آبی حساس بود ، از نوع جدیدی صفحه ی عکاسی که نسبت به نور  سرخ حساس است استفاده شد. بر روی این نوع جدید صفحات عکاسی ، ستاره ها به وضوح تمام به واحد های متمایزی تفکیک شدند . این کشف پیامدهای تازه ای نیز داشت که مهمترینشان این بود که ستاره ها را می توان به دوگروه کلی تقسیم کرد : جمعیت های ستاره ای I و جمعیت های ستاره ای II .

ستاره های جمعیت I معمولا در بازو های کهکشان های مارپیچی و نیزدر کهکشان های نا منتظم نظیر ابر های ماژلان یافت می شوند . صفت ممیزه ی این گروه ازستارگان این است که رنگ آنها آبی و دمای سطحی آنها زیاد است .

ستاره های جمعیت II معمولا در خوشه های کروی ، کهکشانهای بیضوی و نیز در مراکز کهکشان های مارپیچی یافت می شوند . پرنور ترین ستاره های این گروه ، آبی رنگ و سوزان نیستند بلکه سرخ و سردند .

در کهکشان امراةالمسلسله صدها نو اختر کشف شده است که بیشتر آنها در نزدیکی مر کز کهکشان است . اما چیزی که شایسته ی توجه خاص است ابر نو اختری است که در ۱۸۸۵ مشاهده شد .

این کهکشان با سرعتی نزدیک به ۳۰۰ کیلومتر در ثانیه به خورشید نزدیک می شود ، ولی بخش اعظم این سرعت مربوط به دوران کهکشان خود ما است که منظومه ی شمسی را با سرعت نزدیک به ۳۲۰ کیلومتر در ثانیه به کهکشان امراةالمسلسله نزدیک می کند.

منبع : کتاب نجوم به زبان ساده صفحه های ۱۸۶ و ۱۸۷