انجمن نجوم بوعلی سینای گلپایگان

"آرناد لوالاز" و "مالکولم فیر بیرن" از کالج کینگ در لندن با این سوال مواجه شدند که هنگام کشیده شدن ماده تاریک ( که قسمت زیادی از جرم کهکشانها را تشکیل می دهد ) به سوی مرکز ستارگان نوترونی ، چه اتفاقی رخ می دهد .

 این ستارگان ، که از انفجارهای ابر نو اختری به جا مانده اند ، چگال ترین ستارگان شناخته شده در سطح جهانند . پیداست این پدیده به ماهیت ماده تاریک بستگی دارد . بر اساس اکثر نظریه های مورد قبول در رابطه با ماده تاریک ، هر ذره از ماده خود یک پادذره نیز هست ، بدین معنی که آنها در صورت برخورد باید یکدیگر را نابود کنند . اما فیربیرن و د لوالاز ذره ماده تاریکی از نوع دیگر را بررسی کردند که پاد ذره خود نیست .

این دو نفر محاسبه کردند اگر ذرات ماده تاریکی در اثر گرانش فوق العاده زیاد ستارگان نوترونی جذب شوند چه اتفاقی رخ خواهد داد . از آنجایی که این ذرات یکدیگر را نابود نمی کنند ذرات ماده تاریک به ستاره ای کوچکتر و چگال در مرکز ستاره نوترونی تبدیل می شوند . به عنوان مثال ، اگر ستاره نوترونی در نزدیکی مرکز کهکشان قرار داشت و توسط انبوهی از ماده تاریک احاطه شده بود ، در آن صورت ستاره نوترونی همچنان به ماده تاریک متصل می ماند .

در نهایت ، جرم ستاره ماده تاریک از "حد چاندراسخار" فراتر می رود که فراتر از آن حد هیچ ستاره ای نمی تواند در برابر فشار گرانشی مقاومت کتد . ستاره ماده تاریک به یک سیاهچاله مبدل می شود . فیربیرن اظهار اشته است "پس از آن ، ستاره نوترونی قادر نخواهد بود بیش از این دوام آورد و متلاشی خواهد شد ؛ واین رویداد بسیار سهمگین  و عظیم است ."

محاسبات آنها نشان می دهد اگر یک ستاره نوترونی بدین طریق متلاشی شود ، نتیجه اش انفجار پرتو گاما خواهد بود که از زمین نیز قابل رویت است .

newscientist.com منبع :

ترجمه : مهرزاد علیزاده